Midzomer, voorbereidingen en verhuizen
Juni, zomer en hitte. Een seizoen waarin het aanvaardbaar wordt voor ons, die geen kinderen meer zijn, om in het water te springen. Deze zomer zal voornamelijk gaan over gewoon in het moment leven, maar ook over renovatie, werk, lichaamsbeweging en sociale contacten leggen.

Midzomer
Midzomers vieren in een rustig Misterhult op een picknickdekentje met wat fruit en bessen. De ouderen droegen traditionele Zweedse folkloristische kledij en dansten rond de midzomerpaal, net zoals het hoort. Tot nu toe is het een typische Zweedse zomer geweest, met een hittepiek van 35 graden en een laagtepunt van 11 graden. Dus geen verrassingen wat dat betreft! :)

Voorbereidingen op het klimmen
In mijn eerste gesprek met Ida bespraken we vooral hoe we mijn training zouden aanpakken voorafgaand aan de klimtocht op de Kebnekaise. We spraken over lopen en wandelen, over intervallen zowel bergop als bergaf. Intervallen zijn een vorm van lichaamsbeweging die ik altijd wel gewaardeerd heb. Je kan er veel uithalen in een korte periode. Je kan jezelf echt tot het uiterste laten gaan. Er is niets zoals een zware intervalpas dat je wat rust doet verdienen.
De training ging maar matig, maar de muggen hebben me ten minste gemotiveerd om snel te lopen. Er zijn tijdens de zomer heel wat insecten de je te pakken willen krijgen. De beste motivatoren zijn de “Älg flugor” (hertenluisvliegen), en je wilt niet dat deze je te pakken krijgen! :)

Tijd om te verhuizen
Het is weldra tijd om te verhuizen. Enkel nog wat plamuur, schuurwerk en behang om af te werken, en dan zal ik wat kunnen ontspannen. Omdat ik onervaren ben in renovaties, is er wat gevloek geweest. Dingen zijn niet altijd zoals je zou willen, en sommige materialen lijken hun eigen willetje te hebben.
Ik begin te voelen dat de klimtocht eraan komt. Ik voel me in goede conditie, nu afwachten hoe het weer zal zijn.

De tijd vliegt! Eindelijk gedaan met de verhuis en renovatie van het appartement, en het resultaat mag er wel zijn.

Nu is het tijd om me meer te richten op de voorbereidingen, te genieten van de buitenlucht, en een paar keer te gaan joggen. En misschien is het net dat wat ik nodig heb. Tot slot weet je nooit hoe zwaar een uitdaging zal zijn tot je eraan begint. En het is niet dat je er zonder benodigdheden aan kunt beginnen

We zijn van plan om de Abisko-Nikkaloukta-route te volgen, waarbij we aan het einde de Kebnekaise passeren.

Momenteel is het in het noorden bijna even heet als in het zuiden, maar Ida raadt aan om warme kleren en schoenen met een goede grip te dragen, want je weet maar nooit.

Voel me echt opgewonden worden nu – het is niet lang meer. Maar tot het zover is hoop ik dat jullie allemaal genieten van de rest van de zomer!

Ik heb uiteindelijk de trein genomen, zodat ik enkele streken van Zweden kan zien die je anders niet zou bezoeken. Maar tot nu gaat alles maar langzaam – het is immers een vrij lange reis. Eenmaal toegekomen, zag ik dat de mijn voor me lag – het is enorm uitgestrekt en een attractie op zichzelf. Delen van Kiruna werden ervoor verplaatst.

Ik kreeg terug energie door te ontbijten. Later gaan we erop uit om wat laatste benodigdheden te kopen alvorens we naar Abisko vertrekken. Dat is waar onze tocht zal beginnen, ongeacht het weer. Kebnekaise is slechts een paar dagen weg. Er is mogelijk wat radiostilte voor een tijdje – ik zal zien hoe goed de ontvangst is. Maar ik zal mijn best doen om jullie wat prachtige foto’s van de Zweedse bergen te bezorgen.

Ida wenste me nog een laatste keer veel geluk, en vroeg om me ervan te verzekeren dat ik alle noodzakelijke dingen bij me had.

Tot ziens!

Dag 1

We komen op 16 juli om 15:57 met de bus aan in Abisko, registreren ons voor een lidmaatschap bij de STF (de Zweedse toeristenbond), wegen onze rugzakken en beginnen eraan.

Tijdens de eerste etappe wandelen we langs een ravijn waarin de rivier voorwaarts stuwt. We ontmoeten een aantal muggen die blij lijken ons te zien. Uiteraard zijn wij niet zo onder de indruk van de muggen. De hemel is bewolkt, het pad relatief eenvoudig om te bewandelen, en we zijn in staat een gestage pas aan te houden. We maken wat foto’s, stoppen op een meditatieplaats (zoals er vele zijn langs het pad) en blijven wandelen tot aan Abiskojaure, onze eerste stop. Hier slaan we onze tenten op, genieten van een sauna en gaan we voor het eerst zwemmen in het koude water van een jokk (stroompje).

Dag 2

We sliepen redelijk goed in de tent. Het regent. Een of meer vogels dachten dat onze tent een toilet was. We beginnen onze dag dus, begrijpelijkerwijs, met schoonmaken.

Er is een kleine hut waar je ontbijt kan koken, en aromatische buiten-wc’s voor je ochtendroutine. We pakken snel onze rugzak in. De tocht van vandaag is ongeveer 24 km, en het is de etappe van de tocht waar het berglandschap echt begint. Het pad blijkt snel opwaarts te lopen en weg van Abisko National Park. Het weer zorgt ervoor dat we vochtig blijven, maar we krijgen even een straaltje zonneschijn.

Nu kan je diep in de verte zien; er zijn hoge bergen en lange valleien. Er is een prachtig meer net ten oosten van het pad, en een omheining voor een rendierhouderij in het westen. De wind blaast, het pad is rotsachtig en het wandelen vergt iets meer inspanning. Van tijd tot tijd komen we tevreden wandelaars tegen, groeten elkaar kort en zeggen soms een paar woorden. Dit deel van de tocht duurt langer, maar met een veerkrachtige pas kom ik vol energie en voor mijn partner in het kamp aan.

Dag 3

Na wat sociale contacten te hebben gelegd in Alesjaure en onze voorraden te hebben aangevuld, bespreken we of we één of twee etappes gaan afleggen. Misschien is het de aantrekkingskracht van Kebnekaise die je aanspoort er een stevige pas in te houden, of gewoon de uitdaging om te zien hoe snel je kan wandelen.

Met het gewicht en het pad is er wat extra slijtage. Maar het is zonnig nu, en de hitte is merkbaar. Een iets oudere man nadert ons snel op het pad. Hij was zijn thermos vergeten, en moet nu een extra kilometer wandelen. Spijtig, maar dat kan gebeuren. Het pad is omgeven met planten en vol met typische bloemen van de berg.

We gaan naar de hoogste pas van Kungsleden, de Tjäkta-pas, ongeveer 1160 meter boven zeeniveau. Hoe hoger je gaat, hoe vreemder het eruitziet. Er zijn nu veel rotsen die we passeren, je kan het pad amper zien. Er zijn plekken met sneeuw waar we doorheen moeten lopen. Maar we zullen snel weer bergaf gaan, op weg naar Sälka.

Deze etappe van de tocht is moeilijk voor mijn partner, die nu blaren op haar voeten heeft. We gaan dus een welverdiende rustpauze inlassen in Sälka.

Dag 4

Vandaag ga ik de Kebnekaise op. Het enige moeilijke deel was beslissen welke route we zouden volgen. De meesten hadden een andere route en strategie gekozen, en ik ga snel te weten komen waarom. We hebben onze plannen licht aangepast, omdat Frida de top niet zal kunnen bereiken. Ik overtuig mezelf dus dat ik van Sälka - Durlings Led - Västra Leden - Kebnekaise - STF Kebnekaise zal gaan. Dat zou niet zo moeilijk moeten zijn.

Maar ik had het helemaal mis. Wanneer Durlings Led de vallei ingaat, is er geen pad meer. Er zijn enkel rotsen en opklimmende valleiwanden, en het is moeilijk om erdoor te raken en het is lastig voor de voeten. Maar het heeft zijn voordelen. Ik passeer een prachtige bergweide met bloemen in de vallei. Mensen hebben er hun kamp opgetrokken en ze vertellen me dat ik hetzelfde moet doen.

Maar koppig als ik ben…

Ik blijf het pad opgaan, zonder einde in zicht, stop voor een koffiepauze, en ontmoet een Deen die suggereert dat het te ver is, een te groot hoogteverschil.

Hij zal min of meer gelijk krijgen. Aan het einde van Durlings Led moet ik over wat sneeuw. Met elke stap ga ik door de scherpe ijskorst heen en worden mijn voeten natter en natter. Er is nu een steile helling aan het einde van het westelijke pad.

Zodra ik er ben, is het een steile klim van net iets meer dan 400 m. Er zijn rotsen en grind, zodat je veel moeite moet doen om je voeten stevig neer te zetten. Ik ben moe, de zon scheen de hele dag, en ik besef dat ik geen zout heb meegebracht. Maar er is maar één weg: voorwaarts.

De weg naar de top is zwaar en langzaam, maar gelukkig ontmoet ik andere klimmers en krijg ik wat zoute soep van een opgewekt Noors koppel op het plateau. Ik kan de sneeuwbedekte kegel zien die de zuidelijke tip van Kebnekaise vormt. We hebben het weer waarop we gehoopt hadden. Het is een prachtig uitzicht. Het is ongelooflijk om hier te zijn, en zelfs als je moe bent, voelt het toch eenvoudig zodra je er bent.

Je kan van de top naar beneden glijden, maar je moet voorzichtig zijn omdat de zijden steil zijn, en je kan nog niet ontspannen. Het is immers nog een lange weg afwaarts naar STF Kebnekaise. De Sälka - STF Keb-route bedroeg ongeveer 32 km, een hoogteverschil van ongeveer 1600/1800 meter (er is een zeer lastige pas in Kaffedalen die op de weg terug een nieuw steil hoogteverschil van 200 meter vereist), evenals de weg terug naar beneden. Ik denk dat alles goed verlopen is. Het was lastig, en echt niet wat ik verwacht had. Ik had gedacht dat het eenvoudiger ging zijn. Het pad is meer een gevecht tegen de rotsen dan een eenvoudige wandeltocht.

Maar het uitzicht was ongelooflijk en ik hoop dat iedereen de kans krijgt om Kebnekaise eens te bezoeken.

Het is altijd wat lastig wanneer je klaar bent met een trektocht. Je voelt wat ongemak en pijn, en een bepaald gevoel van opluchting. Maar uit ervaring weet ik dat elke trektocht naar meer smaakt. Je wil er terug op uit trekken, je wil meer zien. Het voelt magisch om op de top van een piek te staan en over het landschap uit te kijken. Voor een ogenblik voelt het alsof alles goed is in de wereld. Dat is hoe ik me voelde nadat ik de Kebnekaise beklom. Toch was het moeilijker dan ik had verwacht, en het verraste me een beetje. Uiteraard waren er eenvoudigere routes naar boven dan die die ik had gekozen. Ik voel me echt voldaan. Als ik de kans krijg, ga ik terug.

Maar nu is het tijd om te ontspannen. Dank je wel iedereen, dat je de tijd neemt om mijn verhaal te lezen! Nog een prettig jaar gewenst.